Bijdragen
Gisteren heb ik na elf jaar een streep gezet onder mijn bijdrage aan lhbt-acceptatie in de sport. En die inzet heeft mede geleid tot grote veranderingen.
Zo is het besef breder doorgedrongen dat het insluiten van (onzichtbare) lhbt’ers en andere minderheden in het belang van de sporters en de sport is; het maakt mensen en verenigingen vrolijker en sterker.
Toen ik in 2007 hiermee begon, bestond er een grote kloof tussen de werelden van homo’s en die van de sport. Ik werd aan de ene kant bijvoorbeeld veroordeeld omdat ik niet actief was in een homosportvereniging en aan de andere kant werd ik in kringen van de KNVB weggezet als ‘relnicht’.
Homo-acceptatie staat nu op de agenda en is bespreekbaar. Mijn inzet heeft zich vooral gericht op veel media-aandacht, op het vertellen van verhalen (ik heb interviews gemaakt voor mijn boek Gelijkspel, voor een serie in Helden en in Winq), op onderzoek (onder profvoetballers bv.) en op het ontwikkelen van materialen en een scholing waarmee het bespreekbaar kon worden gemaakt.
Het issue is nog lang niet klaar; ik heb altijd gezegd dat we dertig jaar nodig hebben. De komende jaren zal het de kunst zijn om de winst van insluiten zichtbaar te maken en gedragen te krijgen. Mijn maatje Karin Blankenstein en haar Foundation blijven zich daar gepassioneerd voor inzetten.
Al terugkijkend herken ik mijn inzet; ik wil dat de hele mens en ieder mens zich kan ontplooien. En dat streven krijgt nu vorm in nieuwe projecten, waar ik me de komende tijd op richt, zoals ‘Herstelcirkel in de wijk’ en ‘Duizend vrienden’. Het leven gaat door.